Na historię 1 dnia (napad na bank i ucieczka) nawleczona jest historia... kilku tygodni śledztwa policjanta szukającego swej żony. I zdajemy sobie z tego sprawę dopiero pod koniec filmu (historie prowadzone są przez cały film równolegle, tak jakby się równolegle wydarzały). Mistrzowskie scenariuszowe oszustwo. Czegoś takiego nie widziałem w kinie światowym, a co dopiero w polskim i za to wielkie brawa, bo po mistrzowsku zostałem wyprowadzony w pole.

To co jest w tym filmie nazywajmy rzeczy po imieniu beznadziejne to chamstwo.
Dwaj policjanci (Linda i Dziędziel) to pijaki i chamy. Mam serdecznie dosyć takiego stereotypowego wizerunku policji. Nie dość, że to nieprawda, to na dodatek to już jest po prostu nudne.
Z kolei w wątku młodych (Fleszar, Przybylska) fabularnie jest lepiej, a i wątek dziecka dodaje tej opowieści szlachetności, tu najgorszy jest początek, sceny przed napadem, wszyscy śmieją się tu jak głupi do sera (zwłaszcza kuriozalny Robert Gonera), ale po napadzie jest już dobrze.

Film zachwyca wykonaniem, zdjęcia są wprost wspaniałe, dynamiczne, żywe, filmowe po prostu. Wspaniały jest tu też dźwięk. Słychać wszystko, nie tylko dialogi (co już jest ewenementem w polskim kinie), ale i drobiazgi jak stukot obcasów po bruku. To cieszy.

Film powstał w tym samym roku co "Reich". Pozostaje stwierdzić, że Bogusław Linda jest lepszym reżyserem od Władysława Pasikowskiego. Przynajmniej warsztatowo.
To samo udowodnił wcześniej Marek Kondrat realizując "Prawo ojca".