...którą sobie teraz odświeżyłem.
Tak jak dałbym Jedynce ocenę 6, to Dwójce daję 8. Pomysły są lepsze i jest mniej dłużyzn. Wciąż odnajdywałem sceny, które mogłyby się znaleźć w czołówce, tak były same w sobie przezabawne, zresztą czołówka też jest bardziej esencjonalna i śmieszna niż dawna, Jedynki.

Aktorsko na wyższym poziomie - świetnie grają wirtuozi komedii jak Kryszak, Wawrzecki, Kowalewski (to wprost genialni aktorzy komediowi, równi Pazurze, na tej samej półce co kiedyś Kowalski z "Samych Swoich", Kobiela, Stuhr Senior), znakomicie Przybylska (w tych odcinkach mnie przekonała do swojego talentu, to niezwykłe, że amatorka tak świetnie gra - ona gra powściągliwie, ale trafiła w punkt swą grą), Wierzbicki - wyróżniający się w polskim filmie aktor (chyba niedoceniony), znakomicie Koroniewska, oczywiście pozostała załoga gra na znanym, świetnym poziomie. Zatrudnienie tylu dobrych aktorów przy okazji ograniczyło występy drugoplanowych drewnianych amatorów aktorstwa, statystów grających pacjentów oraz pięknych lasek-pielęgniarek, których aktorstwo zawiera sporą dozę drewna. Wprawdzie ci świetni aktorzy zredukowali trochę znaczenie i liczbę występów Wawrzeckiego, dla mnie wielkiej gwiazdy tego serialu. Szkoda, że nie ma na końcu odcinka "ścinków" z realizacji (więc nie widzimy "gotowania" aktorów przez Wawrzeckiego... choć nie wiem skąd pamiętam "ścinki" ze sceną jak Kraśnik biczuje się w windzie, a aktor obok wybucha śmiechem - może jest osobny odcinek ze "ścinkami").
Przy okazji podam więcej konkretów, na razie nie mam czasu, w tym "wejściu" dałem wstępniak - rozwinę jeszcze temat.

Ale Wawrzecki... to fenomen, to coś zdumiewająco doskonałego, jak można grać rolę takiego pomerdanego typa jak Kidler i zjednywać sympatię do tej postaci u takich jak ja, konserwatystów z przekonania. To fenomen aktorstwa najwyższej próby, nawet czasem niebezpieczny, gdy film ma funkcję propagandową - no, tu, w serialu, rzecz jasna nie ma o tym mowy.